De Sophia Stichting, een gebouw in
de duinen
In het noorden, voorbij het Oranjehotel, lag eveneens grond braak, maar dit terrein grensde aan de rooilijn van de artillerie: -'Wat voor een kinder-badhuis dubbel gevaarlijk is'. Na veel discussie koos men voor een plaats nabij het gemeentelijk badhuis, minder ver naar het noorden. Maar de gemeente hield ook die grond in eigendom en de arts van de badinrichting wilde niets weten van arme kinderen als buren. Te vaak had hij badgasten horen zeggen: -'Waar die kinderen allemaal zwemmen, gaan wij niet in zee. Als die t.b.c.-kinderen erin gaan, gaan wij niet meer'. In de Haagse gemeenteraad staakten na vier maanden touwtrekken de stemmen tot tweemaal toe, waarmee het plan van de baan was.
Katwijk probeerde ondertussen in troebel water te vissen met een allerhartelijkste uitnodiging tot vestiging, maar een commissielid kwam ter vergadering met een interessant alternatief: een stuk grond tussen dorp en badhuis schuin tegenover de villa van de 82-jarige nestor der Oranjes, de erkende filantroop prins Frederik. Sommige commissieleden vonden dat een treffend idee:-'Het karakter der stichting, als monument ter nagedachtenis aan de overledene Vorstin, zou aldaar treffend op de voorgrond treden'.
Volgens de meeste commissieleden drong vooral de tijd. De uitvoering van het plan moeste gewaarborgd worden door nu eindelijk tot daden over te gaan, dus grond te kopen. De laatste twijfel werd weggevaagd toen bleek dat prins Frederik in tegenstelling tot de gemeentelijke badarts zieke kinderen best als goede buren zag. In het geheim zegde de bejaarde filantroop zelfs f 20.000 toe voor grondaankoop. Prins Alexander deed daar nog eens f 5.000 bij. De koop ging door. Alles bij elkaar bedroegen de uitgaven voor het terrein van bijna een kwart hectare ruim f 21.000.